Opis Władców Ardemii

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

W tym wątku będę opisywał szczegółowo władców Ardemii. Będę to dzielił na części na okres 5 lat. Wyjątkiem będą lata 1776-1785.

No dobrze a teraz czas przejść do opisywania

1.Panowanie Wielkiego Księcia Leszka Ardemskiego-część I:
a)rok 1770-1771:Więc po przybyciu na wyspę pewnych osadników, postanowiono razem z innymi mieszkańcami tutaj założyć państwo. Natomiast władcą tego państwa została osoba, która przewodniczyła podczas wyprawy w nieznane, a był nim Leszek Ardemski. Postanowiono na jego cześć nazwać tak samo tą wielką wyspę, na której się osiedlili. No i obwołano go Wielkim Księciem Ardemii. Leszek Ardemski w pierwszej kolejności nakazał wybudować pierwsze miasto Kortan oraz pałac w tym mieście. Następnie Leszek Ardemski wprowadził się do swojego pałacu. Następnym planem było zbudowanie koszar oraz pierwszej fabryki przemysłowej, gdzie będą budowane pojazdy parowe oraz inne maszyny, chodzące na parę. Koszary zbudowano, a do przystąpienia do wojska było 6 śmiałków. niestety byli uzbrojeni tylko w pistolety skałkowe. Dlatego postanowiono obok Koszar zrobić zbrojownię. No i po zbudowaniu zbrojowni, nakazano fabryce przemysłowej im.Leszka Ardemskiego zbudować bronie dla tych żołnierzy. No i kowale wymyślili muszkiety skałkowe i tak zaczęli je tworzyć. Oczywiście nie było czegoś takiego jak milicja i wojskoa Ardemii dbało o bezpieczeństwo zarówno wewnętrzne, jak i zewnętrzne państwa. Po stworzeniu muszkietów Skałkowych te trafiły do Zbrojowni i żołnierze mogli już ich używać. Natomiast sam Leszek prócz skupienia się na rozwoju wojska, to jeszcze interesował się rozwojem malarstwa oraz maszynami parowymi. Ale o tym w następnym punkcie.

b)rok 1772-1773: No i do pałacu Leszka Ardemskiego, wszedła pewna osoba. Oczywiście był tam 1 żołnierz i kazał mu się zatrzymać. Ta osoba powiedziała że ma obrazy dla Leszka Ardemskiego. Leszek pozwolił by ten gość wszedł i pokazał ten obraz. Nazywał się Leonardo Ardimczi.
Oczywiście po zobaczeniu obrazu, Leszek był nim zachwycony i postanowił by ten zrobił portret jego samego! No i tak zrobił, oczywiście kazał Wielkiemu Księciowi siedzieć nieruchomo, by obraz był jak najlepszej jakości. Po 2 godzinach bycia w nieruchomej pozycji, Leonardo w końcu pozwolił się Wielkiemu Księciowi ruszyć i pokazał mu obraz. W nagrodę kazał żołnierzowi wynagrodzić go złotem i dać mu 1 z wielu pokoi w pałacu Leszka Ardemskiego. natomiast powstawały już maszyny parowe, które rozwijały miasto. Jedne z nich służyły jako wielkie parowozy, które w przyszłości miały zabierać pasażerów, jednak była daleko do tego droga. Póki co ludzie poruszali się albo na pieszo, albo konno. Sami mieszkańcy uprawiali sady oraz handlowali na targu różnymi ubraniami. Natomiast Leszek Ardemski wiedział że 1 miasto, to jest za mało by rozwijać całe państwo. Dlatego postanowił Huberta Palforka i Andrzeja Walforka wysłać i założyć nowe osady(byli to bliscy przyjaciele Leszka). W zamian będą oni zarządcami tych osad. Potem z tych osad, szybko się rozwinęło to w miasta. Tak też obaj panowie zrobili. Natomiast co do wojska to liczebność rozrosła się do 10 żołnierzy.

c)rok 1774-1775:
Leszek Ardemski był już zadowolony z rozwoju miast. W jesień, wysłał Leonarda Ardimcziego do Walforka, by ten zrobił nowy obraz z stamtąd.
Jeszcze w tych czasach postanowiono powołać milicję, która by miała zapewnić wewnętrzne bezpieczeństwo państwa, tym samym żołnierze mogli się skupić tylko i wyłącznie na obronie przed zagrożeniami zewnątrz państwa. Oczywiście dawano Milicji, tańsze w produkcji pistolety skałkowe, ale w zamian było tych pistoletów więcej. W każdym mieście wyglądało to tat, Kortan miał 5 milicjantów, Walfork 3 milicjantów, natomiast najwięcej milicjantów było w Palforku, bo te było znane z różnych drobnych kradzieży, a było ich 12. Natomiast targ dalej się rozwijał tak jak wcześniej. Leonardo Ardimczi wrócił z Walforka i dał obraz Wielkiemu Księciu Leszkowi Ardemskiemu. Ten oczywiście z obrazu był zadowolony.

Ponadto Leszek Ardemski w tych czasach charakteryzował się rozwojem wojska, malarstwa. Gospodarkę opierał na ten czas jedynie na sadownictwie,polowaniach oraz na targu. W przyszłości chciał też by fabryka przemysłowa zajmowała się też usługami na potrzeby cywilne, jednak póki co była to daleka droga. Sam natomiast był osobą bardzo śmiałą i poważną.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Dobra jednak mała zmiana planów. Od teraz będę opisywał cechy i działania tylko przywódców, a nie zdarzenia całego kraju, bo nie o to chodzi.

Więc dokończe opis Leszka Ardemskiego oraz opowiem o Jonasie Wstydliwym.

Dalsze losy Leszka Ardemskiego(?-1794):
Więc dalej sobie cenił Leonarda Ardimcziego. Za jego panowania powstały takie miasta jak Palfork i Walfork(1773), Bluetark(1779).
Za jego panowania rozpoczął się rozwój militarny ale też i kulturalnym. Jednak gospodarczo jeszcze to było na raczkującym poziomie. Był osobą bardzo śmiałą i poważną. Był też realistą, czyli nie był zbyt radośnie nastawiony do spraw(jak to robi optymista), ale też nie uważał że nic nie wniosą do rozwoju państwa(tak jak robi to pesymista). Za jego czasów zrobiono jeszcze pierwszy w historii spis ludności Ardemii.

Jonas Wstydliwy(1758-1806):
Władca ten był od czasów dzieciństwa osobą nieśmiałą. Z porównaniem z poprzednim władcą, to niezbyt interesował się wojskiem i ogólnie polityką. Jednak nie pogardził malarstwami i rzeźbiami. Jednak najbardziej interesowała go architektura. Dbał by wielu architektów godnie żyli i robili kolejne wspaniałe budowy. Wręcz nawet na jego cześć nazwano w epoce architektonicznej-Styl Jonasowy(był po stylu Staroardemskim i był modny pod koniec XVIII wieku, aż do początku XX wieku, choć od lat 70' XIX wieku na przemiennie z stylem Hergamskim. Sam zresztą też był architektem przed zostaniem Księciem. W końcu to on zaprojektował wieżę Pladokus w Kortanie czy też Uniwersytet Bluetarski. Za jego rządów, Był nazywany Wielki Książe-Architekt czy też Piękny Wielki Książe.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

A teraz będzie opis o ostatnim Wielkim Księciu Ardemii Stanisławem Wielkim oraz o rządach Konsulatu I Kadencji.

Stanisław Wielki(1765-1836):
Był pierwszym władcą, który rozwinął gospodarkę pełną parą i w sumie na niej najbardziej się skupił. Za jego czasów powstała kopalnia soli w nowym mieście zwanym Belferem. Ponadto nieco ożywił wojskowość i nie tylko kontynuował masową produkcję armat, która się rozpoczęła w pod koniec rządów Wstydliwego, ale też za jego czasów wynaleziono zamek kapiszonowy oraz balony, które były wykorzystywane zarówno do celów cywilnych jak i wojskowych. Nie specjalnie interesował się sztuką, poezją, ale też nie miał nic przeciwko by artyści się rozwijali. Jednak sam osobiście wolał być obyty w gospodarce i rozwijać targi, a pod koniec jego panowania powstały pierwsze małe sklepiki, jednak było ich bardzo mało i były w sumie dla bogatszych osób. Ponadto za jego panowania powstał jeszcze Poldark w którym znajdowała się baza wojskowa sił balonowych.

Rządy I Konsulatu(1836-1846)-Franciszek Śmiały(1770-1851), Herbert Duszka(1798-1883) i Jan Ziemski(1790-1872):
W tych czasach kontynuowano rozwój gospodarczo-wojskowy, ale też przykuto dużą uwagę do sądownictwa. Bo już w 1838 utworzono Sąd Najwyższy, a potem po nim mniejsze sądy, dzięki czemu skazany miał prawo do obrony. Ponadto za ich panowania przeniesiono Stolicę Ardemii z Kortanu do Bluetarku. Sami panowie się dogadywali, choć Franciszek Śmiały był konserwatystą, a Herbert Duszka i Jan Ziemski już niekoniecznie nimi byli.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Dzisiaj opiszemy władców z czasów II i III Kadencji Konsulatu.

Rządy II Konsulatu(1846-1856)-Franciszek Śmiały(1770-1851[Po jego śmierci Herbert Duszka do końca kadencji]), Kazimierz Mróz(1807-1888) i
Jan Ziemski(1790-1872):
No w tych czasach powstało między innymi nowe miasto-Nowerdam. Ponadto dalej się rozwijało wojsko, a nawet dokonano pewnych odkryć! Za tych rządów odkryto karabin odtylcowy i okręt podwodny! Ponadto wejście Kazimierza za Herberta, no niewiele zmieniło. Kazimierz przed dostaniem się do II Kadencji Konsulatu, lubił zdobywać różne szczyty. Natomiast niestety podczas tej kadencji zmarł Franciszek Śmiały. Postanowiono że w jego miejsce może honorowo powrócić Herbert Duszka. Tym samym była to najlepiej dogadująca się grupa, z pośród wszystkich 4 kadencji Konsulatu.

Rządy III Konsulatu(1856-1866)-Witold Gombrówicz(1799-1869), Piotr Kula(1815-1902), Jan Ziemski(1790-1872):
W tych czasach dokonało się jeszcze więcej odkryć, a wojsko i gospodarka się jeszcze bardziej rozwijały! Ponadto w tych czasach były początki sportowe, a mianowicie piłka nożna, wyścigi konne i skoki narciarskie zaczynały powoli się rozwijać. Oczywiście w tej kadencji doszły 2 nowe osoby. Ta kadencja w sumie jest porównywalna z 1, jak chodzi o rodzaj rządów z tą różnicą że jest 2 starszych konserwatystów i 1 młodszy człowiek. W tych czasach wynaleziono-pociąg(1860), okręt pancerny(1861), torpeda(1863) i lampa naftowa(1864). Wszystko to wynalazł Tadeusz Lipski. Ponadto w 1862 powstał pierwszy podział Administracyjny Ardemii.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Dzisiaj będzie opisane rządy IV i ostatniego zarazem Konsulatu(1866-1874)-Hugo Magnat(1835-1903), Ferdynand Włoski(1822-1892), Dariusz Strzał(1830-1902):
No i początkowo było bezproblemowo, nikt z nikim nie miał konfliktu. Jednak potem w końcu kłótnia między Dariuszem a Fernynandem narastała i w końcu, w 1873 było nieciekawie, Hugo Magnat był przez dłuższy czas neutralny w ich kłótniach. Jednak kłótnie bywały jedynie w sferze prywatnej tych panów i żaden z nich do 1873 nie obrażał publicznie drugiej osoby. Jednak doszło do sytuacji, gdzie masowo zostali aresztowani mieszkańcy Palforka. Dariusz Strzał na to specjalnie nie reagował, a Ferdynand Włoski chciał zmniejszyć przestępstwo w Palforku, poprzez dofinansowanie na nowe budynki, bibliotekę, a nawet na odnowienie parku Palforckiego. Dariusz Strzał jednak powiedział że dofinansowanie jest niemożliwe, ze względu że budżet państwa szedł na budowę kolejnej placówki bankowej w Arganie oraz budowy pierwszego uniwersytetu w Belferze. No i tak powstała kłótnia publiczna. Hugo Magnat który do tej pory był neutralny, to widząc bardzo kiepską sytuację Palforka, postanowił również wesprzeć Ferdynanda Włoskiego.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Dziś będzie opis Cesarza Mariusza Bonaparte(1848-1912), który rządził w latach 1894-1912:

Cesarz urodził się w 1848 roku w Poldarku. Głównie interesował się komunikacją miejską oraz bieganiem. Jego rodzeństwo, to tylko starsza siostra Dorota Bonaparte(1843-1881). Natomiast rodzicami byli rolnik Jan i matka Jadwiga. Pierw chodził do szkoły podstawowej w Poldarku
(1855-1862), a następnie do uniwersytetu Poldarskiego im.Stanisława Wielkiego(1862-1867). W czasach uniwersyteckich już powoli wybierał sobie kierunek i ostatecznie poszedł w komunikację miejską, bo widział w odkrytych przez Tadeusza Lipskiego pociągach istnieje przyszłość komunikacji miejskiej Ardemii. Ponadto już w wieku 13 lat, lubiał biegać po parkach i nie tylko. Po ukończeniu Uniwersytetu im.Stanisława Wielkiego, podjął się pierw pracy listonosza, gdzie w niej pracował 3 lata, a w 1870 roku zmienił pracę na maszynistę niedawno powstałych pociągów. I tak w latach 1870-1874 pracował w tym zawodzie, czyli aż do wybuchu wojny. Ze względu na wybuch I wojny domowej w Ardemii oraz tego że Poldark wspierał Ardemię Wschodnią, to służył dla sił zbrojnych Ardemii Wschodniej która była pod przywódctwem Dariusza Strzała. Dzięki temu że potrafił obsługiwać się pociągiem, jego rola ograniczała się do dostawy żywności i amunicji dla Sił Ardemii Wschodniej za pomocą właśnie pociągu. I ta jego rola trwała w latach 1874-1882. Kiedy widział coraz większe bunty w ludziach i powstanie tej pierwszej innej frakcji, to bacznie jej się przyglądał. Oficjalnie w 1884 zaczął powoli popierać nacjonalistów, choć Poldark akurat był coraz bardziej dominowany przez republikan, a ten ustrój akurat mu się nie podobał. Ponadto z gazet dowiedział się w 1885 że nacjonaliści podbili niedawno powstałe miasto-Tardon. postanowił zbiedz w tym samym roku z Poldarka i pojechał w stronę Tardonu. Tam dołączył do nacjonalistów i był tam nowym, jednak jego przemowy i rozmowy z ludźmi tak owocowały, że zyskiwał wśród nacjonalistów powoli coraz większą sympatię. Po wygranej bitwie pod Poldarkiem, gdzie zdradził gdzie co się znajduję, był jedną z ważniejszych osób wśród nacjonalistów. Jednak nie chwalił się jak się nazywał. Następnie po zwycięskiej bitwie pod Arganem i nierozstrzygniętej I bitwie pod Bluetarkiem, powiedział że nazywa się właśnie Mariusz Bonaparte i będzie ich prowadził do zwycięstwa! Wtedy też zyskał poparcie wszystkich nacjonalistów. I od 1889 do końca I wojny domowej w Ardemii, był przywódcą nacjonalistów. Po wygraniu tej wojny, ostatecznie spytał miesiąc po wojnie czy chcą by został władcą Ardemii. Wszyscy krzyknęli jednogłośnie za i tym samym miał zostać niedługo Cesarzem Ardemii. I po tym jak dostał Cesarską koronę, to postanowił dalej dbać o komunikację miejską oraz zadbać o odbudowę gospodarki Ardemii. I w 1895 Fabian Lancinovski wynalazł pierwszy samochód-Lancinovski 1/8 Litre oraz założył spółke Lancinovski Automobil. Oczywiście samochód przedstawił Cesarzowi, a ten był tak zadowolony, że dał srebny order Wynalazcy dla Fabiana Lancinovskiego za te wspaniałe odkrycie. Tym samym w latach 1895-1912 pojawiały się już samochody w Ardemii, choć były one dostępne tylko dla osób bogatszych. Następnie Cesarz wręczył kolejny srebny order Wynalazcy, tym razem dla Marka Lotasiewicza, który w 1904 roku wynalazł sterowiec. Następnie wręczył pierwszy i ostatni złoty order Wynalazcy, tym razem dla Braci Snokerów(Bartosza i Łukasza), którzy wynaleźli samolot w 1906 roku. Natomiast ostatnią srebny order wynalazcy, wręczył Igorowi Inżynierowi, który wynalazł pierwszy samochód pancerny! Tym samym za jego czasów były wynalezione pojazdy które miały ułatwić życie ludziom w komunikacji miejskiej. W 1911 roku zaczął chorować na gruźlicę, jednak nie było wtedy na to lekarstwa i tym samym rok później niestety zmarł. Ponadto miał żonę Karolinę Bonaparte(1856-1924) i syna Szymona Bonaparte(1882-1914).

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Dziś będzie opis Przywódcy Bolesława Tochulenki(1853-1923), który rządził w latach 1914-1923, Część I:

Bolesław Tochulenko urodził się w Belferze. Jego dziadkiem był Jarosław, natomiast miał ojca Zbigniewa i matkę Genowefę. Był jedynakiem. Bolesław już od małego miał tą samą pasję co jego dziadek, czyli wojskowość. Natomiast pojęcie komunizmu wtedy jeszcze nie było. Chodził pierw do szkoły podstawowej w Belferze(1860-1867), a następnie nie chciał już się dalej uczyć i bardzo chciał dołączyć do wojska, jednak był zbyt młody i dopiero od 18 roku życia przyjmowali do wojska. Więc w latach 1867-1870 pomagał ojcowi w kopalni soli w Belferze. Jednak gdy miał 17 lat, to za pomocą dziadka Jarosława, to udało mu się dostać do wojska już w wieku 17 lat! Gdy wybuchła I wojna domowa w Ardemii, to miał 21 lat i stopień starszego szeregowego. Jednak już rok później za pomocą dziadka, awansował na kaprala Sił Wschodniej Ardemii! Wprawdzie już nie był zwykłym mięsem armatnim jak szeregowi i starsi szeregowi, jednak ze względu na to że było dużo potyczek i miał zaledwie najniższy stopień podoficerski, to w większości potyczkach brał udział jako zastępca dowódcy drużyny 10-osobowej. Następnie doszło do Bitwy pod Polanówką, gdzie w niej również brał udział. Po tej nierozstrzygniętej bitwie, to Dziadek Jarosław w obawie o życie swojego wnuka, postanowił wysłać go na tzw.,,Przymusowy odpoczynek" do Kortanu na 4 lata(1877-1881). Bolesławowi nie specjalnie podobała się bezczynność, ale dla niego było ważniejsze zdanie dziadka, bo wiele od niego zawdzięczał. Ostatecznie powrócił w 1881 z powrotem do czynnego udziału w wojnie. Jednak w gazetach od 1880 roku widział, że zaczynały się protesty i coraz bardziej się powiększały. Co do samego komunizmu na wyspie Ardemii, to po raz pierwszy miał z nim kontakt w 1881, zaledwie 2 tygodnie przed ponownym wejściem do czynnej służby. A właściwie pewien Lew Czerwień, który jest twórcą tego poglądu w Ardemii, to powiedział mu na czym się opierał i że powoli, ale jednak miał coraz większe poparcie w wojsku. W 1882 ze względu na to że protesty były coraz większe i w Kortanie była duża liczebność nacjonalistów oraz poglądy Lewa Czerwienia od tego roku zaczynały być coraz bardziej w wojsku popularne, to sam Bolesław Tochulenko od początku 1883 roku, popierał poglądy Lewa Czerwienia, który dążył do wywołania buntu w wojsku. Sytuacja nie podobała się Jarosławowi Tochulence, który rozmawiał z Bolesławem, by ten nie wspierał poglądów Lewa Czerwienia i że wkrótce sytuacja się na wojnie zmieni. Jednak Bolesław wiedział że takie szanse bez zmiany ideologii są zerowe, to nie zmienił zdania i się pokłócił z swoim dziadkiem. W 1884 roku, doszło ostatecznie do buntu wojskowych pod przewodnictwem Pułkownika Czerwienia, a oczywiście Bolesław dołączył się do tego buntu. Rok później za bycie po stronie buntujących się, dostał awans na Plutonowego i tym samym został zastępcą dowódcy, ale drużyny 25-osobowej! I w latach 1885-1888, był w Siłach wojskowych na stopniu Plutonowego. Natomiast po tajnej misji w bitwie pod Walforkiem, i ogólnie po zakończeniu tej bitwy dostał awans na Sierżanta i równocześnie został już dowódcą drużyny 25 osobowej! W ciągu 4 latach(1888-1892), dostał różne awanse i ostatecznie miał stopień Porucznika. Jednak po zakończeniu wojny, został uwięziony w więzieniu w Belferze. CDN.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

No i czas na drugą część opisu Bolesława Tochulenkii(1853-1923) i jego rządów w latach 1914-1923:
Po zakończeniu wojny i kapitulacji wojskowych, to osoby z stopniami co najmniej oficerskimi zostały uwięzione przez Cesarza Mariusza Bonaparte. Dlatego Bolesława Tochulenko początkowo miano skazać na 15 lat więzienia, jednak ze względu na dość niski stopnień jak na oficera, to wyrok został skrócony tylko do 6 lat więzienia. Tym samym w latach 1894-1900 przebywał w więzieniu w Kortanie. W nim, razem z innymi oficaremi wojskowymi, z którymi współpracował i razem utworzyli sobie grupkę w więzieniu, która prawie żadna grupa nie mogła się z nią równać. Wyjątkiem była grupa złodziejaszków i włamywaczy z Palforka, których było mniej więcej tyle samo. Jednak ze względu na to że Palfork w czasie I wojny domowej był mocno popierający wojskowych, to dlatego te obie grupy były względem siebie neutralne. Potem w końcu Bolesław wydostał się z więzienia. Oczywiście to co najlepiej potrafił to działać w wojsku, dlatego już rok później do niego dołączył. Oczywiście odzyskał stopień Porucznika, choć nie było to łatwe. W 1907 w końcu, od dłuższego czasu dostał awans, tym razem na Kapitana. I po 1907 Cesarz Mariusz Bonaparte nabrał do niego zaufania i już nie stawiał większych problemów nad jego awansowaniami. Oczywiście Bolesław potajemnie działał na rzecz komunizmu i nawet miał plan wywołania kolejnej wojny domowej i uwolnienia już Generała Lwa Czerwienia z więzienia(dostał kare dożywocia). Jednak sam Generał Lew Czerwień zmarł w 1910 roku. Jednak wcześniej w 1909 roku, Bolesław dostał awans na Majora! Bardzo dobrze się spisywał i zdobywał to coraz więcej odznaczeń w trakcie pokoju. Ponadto coraz więcej oficerów z dawnej strony wojskowej, również postanowiło wrócić do wojska oraz potajemnie działać na rzecz komunizmu. W 1911, gdy Mariusz Bonaparte zaczął coraz bardziej chorować, to w tym samym roku po raz ostatni za czasów pokojowych, Bolesław dostał awans tym razem na Podpułkownika! W tym samym roku, najbardziej wpływowemu człowiekowi, jakiego mu się udało przekonać, to był Generał Dywizji Janusz Oko. Bardzo podobała mu się wizja ideologii komunistycznej i tym samym stanął pierw potajemnie na jej czele. W 1912 roku, jeszcze przed śmiercią Cesarza Mariusza Bonaparte, ten awansował Janusza Oko na Generała Broni! No i w końcu Cesarz Mariusz Bonaparte zmarł. I gdy miało dość do koronowania na Cesarza, jego syna Szymona Bonaparte, wtedy Janusz Oko, Bolesław Tochulenko i reszta wykorzystała nadarzającą się okazję i połowa wojskowych znowu się zbuntowała, a mało tego powstali też prokonsuliści, jednak oni byli wrogo nastawieni do obu stron! Oczywiście pierwsze miasta pod kontrolą wojskowych, a właściwie już komunistów, to był Palfork i Walfork. Pierwsze zwycięstwo, osiągnęli w bitwie pod Kortanem i tym samym czasie Bolesław za niezwykła odwagę, dostał awans na Pułkownika! Potem odbyła się kolejna bitwa, tym razem między komunistami, a prokonsulami, spotkali się w bitwie pod Nowerdamem. Drugie zwycięstwo komunistów, było ostateczną klęską prokonsulistów i tym samym jedynymi wrogami zostali nacjonaliści. Ponadto po tej bitwie Bolesław Tochulenko, jako bardzo dobry strateg, dostał kolejny awans tym razem na Generała Brygady! Tym samym można było rzecz, że był 3 najważniejszą osobą w Siłach Zbrojnych Komunistów Ardemskich. Następnie doszło do Bitwy Pod Sakulą, gdzie zginął przywódca Janusz Oko i tym samym nowym przywódcą został Jakub Groźny, a Bolesław awansował na zastępcę przywódcy Komunistów! Potem doszło do nierozstrzygniętej II Bitwy pod Nowerdamem, gdzie nacjonaliści procesarscy nie potrafili pokonać komunistów. Ostatecznie po wynalezieniu miotacza ognia doszło do III Bitwy pod Nowerdamem, gdzie jednak w końcu wygrali ją komuniści, a Bolesław awansował na Generała Dywizji, tym samym będąc tylko 2 stopnie niżej od przywódcy obecnego komunistów! Ostatecznie zmarł śmiercią naturalną Jakub Groźny pod koniec 1913 roku i tym samym Bolesław w końcu awansował na przywódcę komunistów i równocześnie dostał awans na Generała! Gdy on dowodził, to doszło jeszcze do bitwy pod Bluetarkiem, a następnie do bitwy pod Poldarkiem. Ostatecznie nacjonaliści procesarscy w końcu podpisali akt kapitulacji, a Bolesław Tochulenko kazał rozstrzelać Szymona Bonaparte, a Karolinę Bonapartę uwięzić w więzieniu na 2 lata. I tak Bolesław został Pierwszym przywódcą Związku Komunistycznej Ardemii! CDN.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Czas na opis ostatniej części Bolesława Tochulenki(1853-1923) i jego rządów w latach 1914-1923:
I tak gdy Bolesław Tochulenko został tym przywódcą, to pierw skupił się na wojskowości i gospodarce. Pierwsze co zrobił, to oczywiście dążył do tego, by wszyscy byli równi! W 1917 utworzył po raz pierwszy, coś takiego jak posiedzenie komunistów, gdzie omawiali jak ma wyglądać państwo na najbliższą przyszłość. Ponadto te posiedzenie charakteryzowało się tym, że powstał protest zwany ,,Komunistyczne kobiety do rządu". Jako że polityka opierała się na równości, to tak też Bolesław postąpił, że 3 kobiety z nich dostały się do Komunistycznej Rady Wyższej(KRW), zastępując tym samym 3 panów. Potem w 1920 roku doszło do II posiedzenia komunistów, gdzie oczywiście Przywódca Bolesław i KRW ustalali o dalszym kształcie komunizmu. Wprowadzono Kartki Ardemskie i każdy z obywateli Ardemii w zamian za kartki, dostawał żywność. Oczywiście kolejki były bardzo długie. Oczywiście rozwijało się też wojsko, bo powstały za rządów Bolesława miny, maski przeciwgazowe, czołgi, RKM-y oraz rozwijano marynarkę i lotnictwo Sił Zbrojnych Komunistycznego Związku Ardemii. W 1922 doszło do III posiedzenia komunistów, w którym tym razem zmiany były naprawdę bardzo minimalne, wręcz niewidoczne. W tym samym roku dochodzi do wypadku Patrycji Ljebienki. W jej miejsce do KRW wszedł Hieronim Jugilaszew zaproponowany przez panie Igę Wyszczenko i Anne Barbarov. Oczywiście Bolesław nie tylko nie miał nic przeciwko tej decyzji, ale nawet Hieronima chwalił za malowanie obrazów na rzecz komunizmu! Jednak ostatecznie Bolesław Tochulenko zmarł w 1923 roku, tym samym kończąc panowanie jako pierwszy przywódca Związku Komunistycznego Ardemii. Ponadto miał żonę Zofię Tochulenko(1864-1927), jednak nie miał z nią żadnych dzieci. Z Bolesławem pierwszy raz miała styczność w 1885 roku i poznali się w Kozłach Bordowskich i tam rodziła się ich miłość, jednak ze względu na działającą wojnę i marsz na Palfork w 1887 roku, umiał swoją ukochaną opuścić, a ta oczywiście za nim bardzo tęskniła.

[Leszek Roskohard-Pawłowicz]

Więc dziś opiszemy Jana Lewczenkę(1874-1935), który rządził w latach 1923-1935, część 1:
Jan Lewczenka urodził się w Palforku. Jego rodzicami był ojciec Tadeusz i matka Liliana. Ponadto miał aż 4 siostry! Były to Marcelina(1868-1942),
Halina(1871-1924), Alicja(1876-1946) i Urszula(1881-1953). Na początku wszystkie siostry, mimo że trwała wojna, to go z jednej strony zaczepiały, ale z drugiej go broniły przed innymi chłopcami. oczywiście do szkoły jedynie miała iść Marcelina(w 1874), ale ze względu że wybuchła wojna, to i nawet ona nie zaczęła się uczyć. Ale wracając do Jana. Już od 12 roku życia był do większości osób dość chłodnawy, ale za to podobała mu się ideologia komunizmu. Jedynie do sióstr, a potem do żony był dobrotliwy i łagodny. Kiedy miał 17 lat, to postanowił dołączyć do wojskowych(1891)! Pierwszą bitwą, w której brał udział to była właściwie dopiero Bitwa pod Kortanem. Podczas jej udziału został ciężko ranny i wszystkie siostry szybko przyjechały mu na pomoc. Ten początkowo nie chciał jechać do szpitala, a wrócić na front, ale siostry(a zwłaszcza Halina), też były uparte i nie pozwoliły mu wrócić na front, bo się o niego bały. Więc z trudem, ale ostatecznie posłuchał wszystkich sióstr i został w tym szpitalu, aż do wyzdrowienia. Był w nim od wiosny 1893(bo w tej porze roku się bitwa skończyła pod Kortanem) do początku 1894 roku. Ostatecznie wrócił do wojskowych dosłownie miesiąc przed ich ostateczną kapitulacją! Jako że jednak brał udział w bitwię pod Kortanem, to został skazany na pół roku więzienia. Czyli dość długo, ale ostatecznie gdy wyszedł to pierw odwiedził siostry. Te oczywiście były bardzo szczęśliwe na jego widok. Jednak nie podobały mu się czasy Cesarstwa, ale wiedział że musi działać potajemnie. Co do jego spotkania z samym Bolesławem Tochulenko, to po raz pierwszy miał okazje dopiero pod koniec I Wojny Domowej w Ardemii. Oczywiście Bolesław był bardziej zajęty koncepcją szerzenia ideologii komunizmu i walczenia o dalszy awans, ale dał pare wskazówek dla Jana. Po raz drugi widzieli się w więzieniu i tam nieco więcej rozmawiali, bo Bolesław miał ambitny plan po wyjściu z niego. Początkowo Jan pracował w fabryce stali w Palforku, jednak mimo że Cesarstwo panowało, to postanowił rok później pójść do wojska. I tak w 1895 dołączył Do Cesarskich Sił Zbrojnych Ardemii. Jednak widział że działający tam są pewni komuniści, którzy jednak ukrywali swoje poglądy. Dość szybko się do nich dołączył. W 1899 roku poznał swoją przyszłą żonę Renatę. Była ona chłodna jak on, jednak była bardzo piękna i się spodobała Jankowi. Ta początkowo wręcz ignorowała Jana, jednak po 2 tygodniach w końcu doszło do rozmowy między nimi. Jan oczywiście od razu powiedział że spodobał mu się nie tylko wygląd, ale też charakter i nie miał nic przeciwko temu bo był do większości sam oschły. Renata mu powiedziała że ma szanse na ślub, ale po ślubie to ona będzie rządzić w domu i będzie musiał co tydzień grzecznie na kolanach czekać w pokoju na nią, a ta będzie go biła biczem. Oczywiście prawie by się zgodził, ale też postawił swój jeden warunek. Że będzie mógł się widywać z siostrami. Więc ostatecznie obaj doszli do porozumienia. Potem pojechali do mieszkania Jana, a jako że mieszkał na parterze, i nie miał zasłoniętego okna, to go podglądywały i jego dziewczynę. Widziała że ona ryczała po ich braciszku. Wtedy wręcz w bojowych nastrojach weszły jego siostry i już szykowały się do jej przywalenia, jednak Jan szybko zaczął ich uspokajał. Ostatecznie po 10 minutach ryków, atmosfera się uspokoiła i wszyscy usiedli przy stole, jednak siostry nadal były niechętne na rozmowy z jego nową dziewczyną i rozmawiały tylko z nim. Potem po dość sztucznej atmosferze, odprowadził swoje siostry do wyjścia. Oczywiście tuż przed wyjściem, Halina mu powiedziała by się zastanowił nad tym związkiem, ale on powiedział że to kobieta jego życia, jednak mają się nie martwić, bo będzie ich tak często, jak tylko by mógł odwiedzać. Następnie potem w 1900 roku wyszedł Bolesław Tochulenko, który również rok później dołączył do Cesarskich Sił Zbrojnych Ardemii. Jan oczywiście przed 1901, 2 razy awansował. Pierw w 1896 na starszego szeregowego, a potem w 1899 roku na kaprala! Mimo że był dość oschły nawet do swoich towarzyszy, to jeszcze była jedyna osoba która nie należała do jego rodziny, a nie był do niej oschły, a wręcz zainspirowany. I to właśnie Bolesław był dla niego idolem i dlatego robił wiele rzeczy, by szybko zawiązać z nim dobry kontakt. W 1903 roku dostał Jan dostał awans na Starszego Kaprala i od tego czasu dość szybko skakał po drabince. W 1904 awansował na plutonowego, w 1906 na sierżanta, w 1908 na starszego sierżanta, w 1909 na chorążego i w 1911 na podporucznika! Jednak Bolesław oczywiście prócz priorytetowego szerzenia ideologii i potajemnych działań, by zebrać odpowiednią ilość żołnierzy i oficerów, to od 1909 roku zaczął zauważać Jana i od następnego już roku, zaczął dawać mu pierw wskazówki, a potem coraz częściej ze sobą rozmawiali. I w końcu wybuchła II wojna domowa w Ardemii! CDN.