01-11-2019, 21:26
Dziś będzie opis Przywódcy Bolesława Tochulenki(1853-1923), który rządził w latach 1914-1923, Część I:
Bolesław Tochulenko urodził się w Belferze. Jego dziadkiem był Jarosław, natomiast miał ojca Zbigniewa i matkę Genowefę. Był jedynakiem. Bolesław już od małego miał tą samą pasję co jego dziadek, czyli wojskowość. Natomiast pojęcie komunizmu wtedy jeszcze nie było. Chodził pierw do szkoły podstawowej w Belferze(1860-1867), a następnie nie chciał już się dalej uczyć i bardzo chciał dołączyć do wojska, jednak był zbyt młody i dopiero od 18 roku życia przyjmowali do wojska. Więc w latach 1867-1870 pomagał ojcowi w kopalni soli w Belferze. Jednak gdy miał 17 lat, to za pomocą dziadka Jarosława, to udało mu się dostać do wojska już w wieku 17 lat! Gdy wybuchła I wojna domowa w Ardemii, to miał 21 lat i stopień starszego szeregowego. Jednak już rok później za pomocą dziadka, awansował na kaprala Sił Wschodniej Ardemii! Wprawdzie już nie był zwykłym mięsem armatnim jak szeregowi i starsi szeregowi, jednak ze względu na to że było dużo potyczek i miał zaledwie najniższy stopień podoficerski, to w większości potyczkach brał udział jako zastępca dowódcy drużyny 10-osobowej. Następnie doszło do Bitwy pod Polanówką, gdzie w niej również brał udział. Po tej nierozstrzygniętej bitwie, to Dziadek Jarosław w obawie o życie swojego wnuka, postanowił wysłać go na tzw.,,Przymusowy odpoczynek" do Kortanu na 4 lata(1877-1881). Bolesławowi nie specjalnie podobała się bezczynność, ale dla niego było ważniejsze zdanie dziadka, bo wiele od niego zawdzięczał. Ostatecznie powrócił w 1881 z powrotem do czynnego udziału w wojnie. Jednak w gazetach od 1880 roku widział, że zaczynały się protesty i coraz bardziej się powiększały. Co do samego komunizmu na wyspie Ardemii, to po raz pierwszy miał z nim kontakt w 1881, zaledwie 2 tygodnie przed ponownym wejściem do czynnej służby. A właściwie pewien Lew Czerwień, który jest twórcą tego poglądu w Ardemii, to powiedział mu na czym się opierał i że powoli, ale jednak miał coraz większe poparcie w wojsku. W 1882 ze względu na to że protesty były coraz większe i w Kortanie była duża liczebność nacjonalistów oraz poglądy Lewa Czerwienia od tego roku zaczynały być coraz bardziej w wojsku popularne, to sam Bolesław Tochulenko od początku 1883 roku, popierał poglądy Lewa Czerwienia, który dążył do wywołania buntu w wojsku. Sytuacja nie podobała się Jarosławowi Tochulence, który rozmawiał z Bolesławem, by ten nie wspierał poglądów Lewa Czerwienia i że wkrótce sytuacja się na wojnie zmieni. Jednak Bolesław wiedział że takie szanse bez zmiany ideologii są zerowe, to nie zmienił zdania i się pokłócił z swoim dziadkiem. W 1884 roku, doszło ostatecznie do buntu wojskowych pod przewodnictwem Pułkownika Czerwienia, a oczywiście Bolesław dołączył się do tego buntu. Rok później za bycie po stronie buntujących się, dostał awans na Plutonowego i tym samym został zastępcą dowódcy, ale drużyny 25-osobowej! I w latach 1885-1888, był w Siłach wojskowych na stopniu Plutonowego. Natomiast po tajnej misji w bitwie pod Walforkiem, i ogólnie po zakończeniu tej bitwy dostał awans na Sierżanta i równocześnie został już dowódcą drużyny 25 osobowej! W ciągu 4 latach(1888-1892), dostał różne awanse i ostatecznie miał stopień Porucznika. Jednak po zakończeniu wojny, został uwięziony w więzieniu w Belferze. CDN.
Bolesław Tochulenko urodził się w Belferze. Jego dziadkiem był Jarosław, natomiast miał ojca Zbigniewa i matkę Genowefę. Był jedynakiem. Bolesław już od małego miał tą samą pasję co jego dziadek, czyli wojskowość. Natomiast pojęcie komunizmu wtedy jeszcze nie było. Chodził pierw do szkoły podstawowej w Belferze(1860-1867), a następnie nie chciał już się dalej uczyć i bardzo chciał dołączyć do wojska, jednak był zbyt młody i dopiero od 18 roku życia przyjmowali do wojska. Więc w latach 1867-1870 pomagał ojcowi w kopalni soli w Belferze. Jednak gdy miał 17 lat, to za pomocą dziadka Jarosława, to udało mu się dostać do wojska już w wieku 17 lat! Gdy wybuchła I wojna domowa w Ardemii, to miał 21 lat i stopień starszego szeregowego. Jednak już rok później za pomocą dziadka, awansował na kaprala Sił Wschodniej Ardemii! Wprawdzie już nie był zwykłym mięsem armatnim jak szeregowi i starsi szeregowi, jednak ze względu na to że było dużo potyczek i miał zaledwie najniższy stopień podoficerski, to w większości potyczkach brał udział jako zastępca dowódcy drużyny 10-osobowej. Następnie doszło do Bitwy pod Polanówką, gdzie w niej również brał udział. Po tej nierozstrzygniętej bitwie, to Dziadek Jarosław w obawie o życie swojego wnuka, postanowił wysłać go na tzw.,,Przymusowy odpoczynek" do Kortanu na 4 lata(1877-1881). Bolesławowi nie specjalnie podobała się bezczynność, ale dla niego było ważniejsze zdanie dziadka, bo wiele od niego zawdzięczał. Ostatecznie powrócił w 1881 z powrotem do czynnego udziału w wojnie. Jednak w gazetach od 1880 roku widział, że zaczynały się protesty i coraz bardziej się powiększały. Co do samego komunizmu na wyspie Ardemii, to po raz pierwszy miał z nim kontakt w 1881, zaledwie 2 tygodnie przed ponownym wejściem do czynnej służby. A właściwie pewien Lew Czerwień, który jest twórcą tego poglądu w Ardemii, to powiedział mu na czym się opierał i że powoli, ale jednak miał coraz większe poparcie w wojsku. W 1882 ze względu na to że protesty były coraz większe i w Kortanie była duża liczebność nacjonalistów oraz poglądy Lewa Czerwienia od tego roku zaczynały być coraz bardziej w wojsku popularne, to sam Bolesław Tochulenko od początku 1883 roku, popierał poglądy Lewa Czerwienia, który dążył do wywołania buntu w wojsku. Sytuacja nie podobała się Jarosławowi Tochulence, który rozmawiał z Bolesławem, by ten nie wspierał poglądów Lewa Czerwienia i że wkrótce sytuacja się na wojnie zmieni. Jednak Bolesław wiedział że takie szanse bez zmiany ideologii są zerowe, to nie zmienił zdania i się pokłócił z swoim dziadkiem. W 1884 roku, doszło ostatecznie do buntu wojskowych pod przewodnictwem Pułkownika Czerwienia, a oczywiście Bolesław dołączył się do tego buntu. Rok później za bycie po stronie buntujących się, dostał awans na Plutonowego i tym samym został zastępcą dowódcy, ale drużyny 25-osobowej! I w latach 1885-1888, był w Siłach wojskowych na stopniu Plutonowego. Natomiast po tajnej misji w bitwie pod Walforkiem, i ogólnie po zakończeniu tej bitwy dostał awans na Sierżanta i równocześnie został już dowódcą drużyny 25 osobowej! W ciągu 4 latach(1888-1892), dostał różne awanse i ostatecznie miał stopień Porucznika. Jednak po zakończeniu wojny, został uwięziony w więzieniu w Belferze. CDN.